Позным вечарам, ведаю, ў сельскай глущы
Разрастаецца вусьціш. На прызьбах нікога.
Не пабачыш ніводнай спагаднай душы,
Не пачуеш ніводнага слова людзкога.
Ты ў маркотнай зьнямозе. У хаце адна.
Запаліла сьвячу, залатую грамніцу.
Пiшаш ліст да мяне. Разумееш, аднак, –
Не патрапіць твой ліст перайсьці заграніцу.
На гарачай маліцьве складаеш радкi,
I ня свету, а мне зразумелыя рэчы –
Боль і скарга на долю, і смутак цяжкі,
I надзея на дзень увянчанай сустрэчы.
– Дзе ты? Мой...
Гэта шчырае ўсё – не мана.
Пацалункам пяра моцна ўціснута кропка.
У душу – у пабітую шыбу вакна –
Урываецца сьцюжа напорна, таропка.
Мо забыцца? Ня мроіць?
I ліст да сьвячы –
На пялёстак агню... А ці страціла веру?
Гэтак, любая, верад жыцьця не лячы,
Спапяліш не пачуццi свае, а паперу.
1955
|
|
